فصل همدلی در موسم میلاد کریم اهل بیت(ع)

ماه رمضان به نیمه‌اش که می‌رسد، میلاد سبط اکبر پیامبر (ص) و میوه دل امیرالمومنین علی (ع) و حضرت زهرا (س) می‌رسد. مولود مبارکی که دومین امام شیعیان و وجود نورانی‌اش، باب کرامت و بزرگواری است. دومین امام شیعیان حضرت امام حسن مجتبی (ع) در شب پانزدهم ماه مبارک رمضان سال سوم هجرت، دیده به دنیا گشود. در روایتی از جابر بن عبدالله انصاری آمده است «پس از اینکه حضرت امام حسن (ع) متولد شد، مادرش حضرت زهرا (س) به حضرت على (ع) فرمودند: مولود جدید را شما نامگذارى کنید. امیرالمؤمنین فرمودند: حضرت رسول (ص) نامگذاری کنند و ایشان هم فرمودند: من منتظرم تا خداوند دستور نامگذارى او را بدهد. خداوند متعال به جبرئیل وحی فرستاد که براى محمد (ص) فرزندى متولد شده است، اکنون در نزد او حاضر شوید و وى را به فرزندش تبریک بگویید و به محمد (ص) اطلاع دهید که على ابن ابىطالب (ع) از تو به منزله هارون از موسى است، اکنون مولود جدیدت را به نام فرزند هارون نامگذارى کنید. پس از این فرمان، جبرئیل از طرف خداوند به حضرت رسول پیام آورد و گفت: فرزند علی را با فرزند هارون همنام کن، پیغمبر فرمودند: نام فرزند هارون چه بوده است؟ جبرئیل عرض کرد وى «شبر» نام داشته است، پیامبر فرمودند: زبان من عربى است، عرض کرد فرزندت را «حسن» نام بگذار».

وجود مبارک امام حسن مجتبی (ع) ۴۸ سال در این دنیای فانی زندگی کرد، اما سراسر زندگی بربرکت ایشان با تصمیمات خاص و حساسی همراه شد که با موجودیت اسلام گره خورده بود؛ از جمله صلح ناخواسته ایشان با معاویه که از سر اضطرار و ناچاری و برای حفظ کیان اسلام و انسجام اجتماع آن روز رقم خورد و به تعبیر رهبر انقلاب «باشکوه‌ترین نرمش قهرمانانه تاریخ» اتفاق افتاد. دوران ۱۰ ساله امامت و ولایت ایشان که از زمان شهادت امیرالمومنین (ع) تا سال ۵۱ هجری قمری به طول انجامید، با دسیسه‌ها و توطئه‌های حیله‌گرانه معاویه همراه شد و در این میان، وجود برخی اصحاب سست عنصر و پیمان‌شکن در اطراف ایشان، مانع از آن شد تا بتواند با تجهیز سپاهی منسجم و وفادار، کار فتنه‌گری و فساد دستگاه اموی را یکسره کند، لذا برای جلوگیری از تشتت و تفرقه در جامعه اسلامی، مجبور به انعقاد پیمان صلح مشروط شد و از این طریق، ضمن محفوظ نگه داشتن جان اندک یاران باوفا و با بصیرت خود، از مرز‌های سیاسی اسلام پاسداری کرد.

در فضائل و کرامات کریم اهل بیت امام مجتبی (ع) روایات گوناگون وارد شده است که هرکدام بر گوشه‌ای از فضائل ایشان دلالت دارد. در فرهنگ شیعه، شخصیت آن امام با کرامت و احسان گره خورده است و مشهور است که چندبار تمام اموال و دارایی خود را برای احسان به فقرا و نیازمندان بخشیدند؛ به همین اعتبار، از روز ولادت با سعادت ایشان تا ۲۱ رمضان المبارک در فرهنگ عمومی انقلاب اسلامی با عنوان «هفته کمک به محرومان و مستضعفان» نامگذاری شده است تا الهام‌بخش جامعه اسلامی امروز در کمک و دستگیری از قشر فرودست و ضعیف جامعه باشد. ماه رمضان با همه زیبایی‌ها و فضائل و آثارش، وقتی با میلاد مسعود سبط اکبر رسول خدا همراه می‌شود، بهانه و فرصتی طلایی برای تبیین و جاانداختن فرهنگ اطعام مساکین و کمک به محرومان می‌شود. واقعیت این است که انقلاب اسلامی با تدبیر بنیانگذار انقلاب اسلامی و با ایجاد نهاد‌های انقلابی همچون کمیته امداد امام خمینی (ره)، بستر مناسبی برای خدمت‌رسانی به محرومان و مستضعفان فراهم کرد تا چهره محرومیت از جامعه زدوده شود، اما گستردگی ساختار اجتماع امروز و نیاز‌های پیش‌بینی نشده آن می‌طلبد که آحاد مردم - همانطور که از آموزه‌های اسلام آموخته‌اند و تاکنون هم به خوبی اثبات کرده‌اند - در شناسایی دست‌های نیازمند و آبرومند و یاری رساندن به آن‌ها پیشگام و فعال باشند.

پس چه بهتر که از فرصت ماه مبارک رمضان و میلاد آسمانی کریم اهل بیت (ع) بهره گرفته شود تا فرهنگ نوع‌دوستی و کمک به مستمندان و مستضعفان بیش از پیش در جامعه نهادینه شود. هرچند مردم ایران با بهره‌گیری از تعالیم اهل بیت (ع) در همه مقاطع و حتی در شرایطی که خودشان در فشار و تنگنای اقتصادی باشند، در کمک به همنوعان خوش درخشیده‌اند که نمونه آن، موج کمک‌های مردمی در سیل ابتدای سال بوده است، اما در راه کرامت و دستگیری از اقشار زمین‌خورده و محروم، هرچه جلو برویم، باز هم راه باقیست و استمرار آن، سعادت و انسجام اجتماع.